Vaak wordt het onderlinge gedrag van honden beoordeeld door de waarneming van mensen.

De ene hond wordt dan al snel als de agressor en de ander dan als het slachtoffer aangemerkt bij conflicten. Maar is dat wel terecht?

(Deze beperkte waarneming wordt trouwens niet alleen naar honden toegepast.)

Kunnen mensen hier eigenlijk wel over oordelen?

Als je er van uit gaat dat mensen met de registratie van 15 beeldjes c.q. frames per seconden een vloeiend bewegend beeld zien, dan is dat onvoldoende om een oordeel te kunnen hebben, want er gebeurt nog veel meer in die ene seconde en een seconde duurt veel langer voor dieren.

Immers.

Honden registreren in diezelfde seconde 60 frames. In deze afzonderlijke frames kunnen honden dus iets zien dat mensen helemaal niet zien of dus ook niet kunnen waarnemen.

De onderlinge reacties van honden die elkaar ontmoeten kunnen mensen ook niet zien omdat ze ook maar naar één hond tegelijkertijd kunnen kijken en ook niet vanuit dezelfde positie als de ene hond de andere ziet en dus meerdere signalen tegelijkertijd krijgen. Denk hierbij aan oren, opening bek en ogen. En toch wordt er dan een oordeel geveld. Maar welke van de twee honden is eigenlijk de aanleiding voor het gedrag dat volgt?

Het is bekend dat onder andere de staart van honden een belangrijke graadmeter is, naast nog vele andere signalen, over de gemoedstoestand van deze dieren. Probeer maar eens te zien of een staart meer naar links zwaait dan naar rechts. Dit heeft te maken met de linker of rechter hersenhelft en dus met de zakelijke of sociale emotie. Mensen moeten wel even goed geconcentreerd kijken voordat ze denken te kunnen zien naar welke kant de staart meer wordt bewogen. Honden zien dit direct omdat ze veel meer beelden registreren en reageren hier dan ook spontaan op. De andere houding van de honden, (oren, bek, nek etc.) bepaalt ook het verdere verloop. Dit alles heeft te maken met de bepaling van de rangorde en dus de rust in een roedel. Maar al die signalen zijn onmogelijk voor mensen om dit allemaal tegelijkertijd te kunnen zien binnen die ene seconde.

Nu zijn er ook nog steeds mensen die het hartstikke leuk vinden om de communicatie-middelen (oren, staarten) van honden te verwijderen c.q. aan te passen omdat ze dat “mooi” vinden. Deze honden worden dus enorm gehinderd in hun natuurlijke mogelijkheid (de normale hondentaal) om te communiceren met hun soortgenoten. Andere honden missen deze uitingen van de hondentaal die ze zouden moeten zien, zien ze daarom niet en wantrouwen deze aangepaste soortgenoten met alle eventuele mogelijk negatieve gevolgen. De aangepaste honden snappen niet waarom er vreemd (niet volgens de eigen taal c.q. verwachting) op hun “ontbrekende” bewegende staart en oren wordt gereageerd en reageren daar dan weer op. Oorzaak? Mensen dus.